Stanowisko organizacji społecznych wobec procedowanego w Sejmie projektu ustawy “Chronimy dzieci, wspieramy rodziców” – Lex Czarnek 3.0
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2023
Do Sejmu wrócił projekt ustawy, zaostrzający przepisy dotyczące współpracy szkół z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego. To trzecia próba ograniczenia współpracy pomiędzy organizacjami społecznymi i szkołami. Pierwsze dwie dwukrotnie zawetował Prezydent Andrzej Duda. Tym razem „Lex Czarnek 3.0” wraca jako projekt obywatelski, wspierany przez Marszałek Sejmu, Elżbietę Witek a jego założenie to rzekoma ochrona dzieci przed seksualizacją.
Proponowana regulacja zakazuje w szkołach podstawowych seksualizacji. Seksualizacja według Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego to wartościowanie innych przez pryzmat atrakcyjności seksualnej. Nie ma takich organizacji, których celem jest uprzedmiotowienie dzieci, nie ma więc przed czym chronić. Legislacja, tworząca problem, który następnie sama rozwiązuje, to działania na szkodę państwa prawa.
Projekt zakłada, że przed każdymi zajęciami rodzice będą musieli być poinformowani o programie zajęć oraz wyrazić zgodę na uczestnictwo w nich swoich dzieci. Takie rozwiązanie funkcjonuje już obecnie i nie ma potrzeby zaostrzania prawa w tym zakresie. Jego konsekwencją będzie jedynie wzrost szkolnej biurokracji oraz ograniczenie dzieciom i młodzieży dostępu do zajęć prowadzonych przez organizacje. Pragniemy przypomnieć, że szkoły otrzymują od organizacji pomoc m.in. w zakresie wsparcia zdrowia psychicznego uczniów i uczennic oraz kadry nauczycielskiej, wprowadzania nowych metod nauczania czy doskonalenia nauczycieli w korzystaniu z nowych technologii. Tematyka zajęć prowadzonych dla szkół przez organizacje, dotyczy edukacji globalnej, historycznej, klimatycznej, regionalnej, zdrowotnej, sportowej, artystycznej. Rzekoma ochrona przed “seksualizacją” spowoduje, że takich zajęć w szkole będzie mniej lub nie będzie ich wcale.
My, niżej podpisane, organizacje pozarządowe, protestujemy przeciwko procedowaniu prawa, które utrudni dzieciom i młodzieży dostęp do zajęć wzbogacających pracę szkoły.
Konsekwencjami wprowadzenia projektu nie będzie zwiększenie wpływu rodziców na to, jakie zajęcia organizowane są w szkołach. Będą nimi natomiast: wzrost biurokracji w placówkach, nałożenie na rady rodziców nowych obowiązków, na które rady rodziców nie mają przestrzeni, ograniczenie możliwości współpracy organizacji prowadzących zajęcia rozwijające zainteresowania uczniów i uczennic. Jednocześnie, rodzice nie będą mieć żadnego wpływu na to, jakie zajęcia w szkole prowadzone są przez organizacje wspierane przez administrację centralną.
Organizacje społeczne od 30 lat zmieniają polską szkołę. Dzięki ich aktywności w szkole wprowadzana była metoda projektów, czy ocenianie kształtujące. Organizacje, w czasie wybuchu pandemii pomagały także nauczycielom w realizacji nagłych zadań, związanych ze zdalną edukacją, a kiedy rozpoczęła się rosyjska inwazja na Ukrainę, dały wsparcie tysiącom osób uciekających przed wojną oraz pomogły przygotować się społecznościom szkolnym na przyjęcie dzieci z Ukrainy. Polska edukacja wiele zyskuje na współpracy z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego. Nie ma powodu aby tę współpracę ograniczać.
Od kilku dni wiemy (w związku z rankingiem Perspektyw 2023), dzięki ukończeniu których szkół nasze dzieci najpewniej osiągną najlepszy maturalny wynik i co za tym idzie oczywisty życiowy sukces.
W artykule opisującym i podsumowującym „Święto najlepszych liceów i techników 2023” moją szczególną uwagę zwróciły słowa prof. Roberta Zakrzewskiego: „Gratuluję wszystkim, którzy znaleźli się w tym rankingu, bo to jest ważne przedsięwzięcie. Rankingi to moment, żeby się zatrzymać, przeanalizować to, co się robi i jak się to robi, ocenić, co można robić lepiej, a co warto robić inaczej.”
Tak! Niech ranking Perspektyw 2023 będzie ostatnim rankingiem tego typu, momentem zatrzymania i analizy tego co się robi i jak się to robi (w jakim celu?) oraz oceny, co można robić lepiej, a co warto robić inaczej. Moim zdaniem, lepiej można i trzeba traktować w edukacji przepisy prawa (w tym w szczególności te odnoszące się do praw dzieci i praw uczniowskich) oraz nie warto podtrzymywać wśród uczniów i uczennic fałszywego przekonania, że dobre wyniki w testach są kluczem do kariery i szczęścia, nie warto także tworzyć bezsensownych rankingów szkół, w których „warto się uczyć”… (czy dobrze rozumiem, że w pozostałych nie warto?).
Najlepsza szkoła czyli jaka?
Według „Perspektyw” o tym czy dana szkoła jest „najlepsza” świadczą uczniowskie: sukcesy w olimpiadach – ich waga to 25 proc.; wyniki matury z przedmiotów obowiązkowych – 30 proc.; wyniki matury z przedmiotów dodatkowych – waga tych wyników przy tworzeniu rankingu to 45 proc.
Jestem mamą dwóch nastolatek pedagożką, edukatorką i terapeutką i według mnie o tym, czy dana szkoła jest po prostu dobra (to wystarczy) świadczy zupełnie coś innego. O wiele bardziej od tych wszystkich sukcesów i wyników interesuje mnie ilu/ile uczniów/uczennic tych szkół (z pierwszych miejsc rankingu) było/jest/będzie w terapii (bo nie wytrzymało/nie wytrzymuje/nie wytrzyma presji), ilu/ile doświadczyło epizodów depresyjnych lub lękowych, ilu/ile korzysta z korepetycji i dodatkowych kursów, ilu/ile (by sprostać wymaganiom) wspomaga się środkami psychoaktywnymi lub psychotropami a także jakość i standardy udzielanego przez te szkoły wsparcia we wszelkich nastoletnich kryzysach. A jeszcze bardziej interesuję mnie podejście danej szkoły do praworządności oraz to czy regulacje zawarte w jej statucie są zgodne z obowiązującym prawem.
Po pierwsze dlatego, że dobre, zgodne z prawem statuty szkół (jako instytucji publicznych) są według mnie jednym z bezdyskusyjnych i obowiązujących standardów w demokratycznym państwie prawa.
Po drugie (równorzędnie ważne) dobry, zgodny z prawem statut jest dla mnie wyznacznikiem dobrych relacji i zdrowej szkoły jako miejsca zorientowanego na człowieka (małego i dużego), w którym autentycznie jest możliwy wszechstronny rozwój i uczenie (się), w którym realizuje się założenia empatycznej edukacji na miarę XXI wieku (z troską o DOBROstan całej szkolnej społeczności), w którym dzieci i młodzież zawsze mogą liczyć na wsparcie – bez presji sukcesu i stresu, narzuconych odgórnie i wygórowanych oczekiwań dorosłych, przemocy i lęku.
Wyniki spontanicznego monitoringu i analizy statutów szkół z pięciu pierwszych miejsc rankingu, pozwalają bez specjalnego zdziwienia, stwierdzić, że w każdym z nich znajdują się zapisy niezgodne z prawem. W każdej „najlepszej” szkole, na przykład nieprawidłowo określa się kryteria oceny osiągnięć dydaktycznych ucznia/uczennicy (określanie wymagań w sposób niejednoznaczny, wymaganie na ocenę celującą (jako warunek konieczny) wiadomości i umiejętności, wykraczających poza podstawę programową lub warunkowanie oceny udziałem w konkursach, zawodach czy olimpiadach). W załączonych materiałach graficznych cytuję wybrane regulacje potwierdzające moją smutną tezę.
Moim celem jest zwrócenie uwagi na problem i jego skalę, refleksja (wreszcie!) oraz motywacja do podjęcia działań naprawczych i zmiany.
Czy szkoła, która posiada w statucie regulacje niezgodne z prawem na pewno jest najlepsza?
W jakim celu narzucamy młodym ludziom rygorystyczne zasady dotyczące wyglądu i ubioru w szkole?
Dlaczego rygorystyczne zasady co do wyglądu i ubioru dotyczą tylko osób uczniowskich? Dlaczego w statucie nie określa się w jaki sposób maja się ubierać i jak wyglądać nauczyciele i nauczycielki i jaką dopuszczalnie mogą nosić biżuterię?
Jak czuje się osoba, która jest stale kontrolowana i oceniana, za wszystko – od wyglądu i ubioru, aktywności (czyli zgłaszania się), pracy na lekcji, pracy w grupie, prac domowych, kartkówek, klasówek, testów, przez dodatkowe projekty, sposób spędzania czasu wolnego, po sprawdziany, zaangażowanie w działalność społeczną, zainteresowania…?
Dlaczego wciąż nie chcemy tego usłyszeć, kiedy młodzi ludzie komunikują nam o nadmiernym obciążeniu i przeciążeniu obowiązkami szkolnymi?
Dlaczego wciąż z taką łatwością przychodzi nam uzasadnianie tych wszystkich „obowiązań”, kar, zasad, reguł DOBREM dzieci i młodzieży?
Dlaczego wciąż z takim trudem przychodzi nam szanowanie praw i wolności dzieci?
Dlaczego wciąż tak bardzo (dla nas dorosłych) w szkole liczą się cyferki i papierki, ale tak często nie liczy się tu człowiek? W imię jakiego wyższego megadobra (bez konsekwencji, bezmyślnie, bezprawnie i bez serca) trenujemy, tresujemy, mierzymy i ważymy, punktujemy, równamy w szeregu, zniechęcamy do budowania autentycznych, dobrych i opartych na zaufaniu relacji, zmuszamy do bezrefleksyjnej pogoni za… ? ? ? Za czym?
Co czeka na mecie tego (o)presyjnego ultramaratonu z przeszkodami i pod przymusem? Szczęście, pełna tylko spektakularnych sukcesów przyszłość, spełnione marzenia, wielkie bogactwo?
I czy na pewno dla każdego, skoro przecież każdy ma biec tam w pocie czoła, na pohybel i na zatracenie? Czy koniecznie trzeba tam (i gdzie to jest?) być pierwszym?
…
To, dlaczego tak ważna jest dla mnie szkolna praworządność, w pełni oddają poniższe zdania ze statutów „najlepszych” szkół? Celem szkoły jest m.in. „zapewnienie realizacji prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju, zapewnienie wychowanie rozumiane jako wspieranie dziecka w rozwoju ku pełnej dojrzałości w sferze fizycznej, emocjonalnej, intelektualnej, duchowej i społecznej, wzmacniane i uzupełniane przez działania z zakresu profilaktyki problemów dzieci i młodzieży” (Art. 1. Ustawy Prawo Oświatowe).
Szkoła powinna pokazywać, że państwo demokratyczne działa w sposób przejrzysty (obywatele mają i znają swoje prawa, przedstawiciele władzy je respektują, władza jest rozliczana).
A uczy (niestety i na ogół) bezwolnego władzy posłuszeństwa i wykonywania jej poleceń nawet jeśli jest to z prawem sprzeczne czy wątpliwe etycznie. Temat praw uczniowskich i praw dzieci wydaje się być konsekwentnie marginalizowany. I niestety, największe konsekwencje takiego stanu rzeczy ponoszą osoby uczące się, dzieci i młodzież.
Statystycznie, w każdej klasie są średnio dwie osoby po próbie samobójczej a przynajmniej pięć ma na ciele blizny i ślady po samouszkodzeniach.. Sztuczna inteligencja zmienia świat.. Kryzys klimatyczny i migracyjny ma się coraz lepiej..
Tymczasem dorośli tworzą rankingi i wypełniają tabelki, ścigając się swoimi dziećmi…
Na koniec metodologię i sam ranking „Perspektyw” proponuję i polecam skonfrontować z lekturą trzech książek „Kim jesteśmy a kim moglibyśmy być” G. Huther’a i „Co z tą szkołą” J.Bauer’a i „Kryzys szkoły” J.Jull’a.
Na zachętę cytuję:
„Ogromna część absolwentów naszych szkół nie nabywa w nich żadnej z cech, które przygotowują człowieka do życia: wiary w siebie, wewnętrznej motywacji, solidnej wiedzy oraz kompetencji społecznych i emocjonalnych” (J.Bauer)
„Entuzjazm jest nawozem dla mózgu. Jednak coraz więcej ludzi i wspólnot ludzkich traci zapał, ponieważ w naszej kulturze stał się on cechą mało pożądaną. Nic dziwnego, że przestajemy radzić sobie z nasilającymi się kryzysami, a najważniejsze choroby naszych czasów to wewnętrzne wypalenie, depresja i demencja”. (G. Huther)
“Maturzyści w ciągu czterech kolejnych lat zapominają większość tego, czego się nauczyli. Nikt nie wie, komu służy ta strata czasu, jaką jest przygotowanie do matury, ale póki co wszyscy się tego trzymają.” (J.Jull)
“Wszystko, co mamy im (dzieciom) do powiedzenia na temat szkoły, to jak ważne jest w życiu dobre wykształcenie – i że bez niego nie mamy szansy na sukces. Tylko że to akurat jest jednym wielkim kłamstwem – i powinniśmy się wstydzić, że opowiadamy im takie banialuki.” (J.Jull)
“Większe kompetencje nauczycieli w budowaniu relacji przyniosłyby pożytek wszystkim. Dzieci mają wiele kompetencji, ale jednego nie można od nich wymagać: nie są w stanie brać na siebie odpowiedzialności za jakość kontaktów z dorosłymi.” (J.Jull)
Zdjęcia manifestu (napisanego przez młode osoby) pochodzą z publikacji „My dzieci mamy prawa” stworzonej przez CSW Kronika.
Z końcem grudnia zakończyliśmy realizację naszego projektu „poMOC – program rówieśniczego wsparcia i działania”. Podsumowanie naszych działań znajdziecie w naszym podsumowującym e-booku. Tym samym serdecznie dziękujemy uczestniczkom i uczestniczkom, ekspertom i ekspertkom i wszystkim osobom zaangażowanym w nasze działania za współpracę i wspólny czas.
Realizacja projektu była możliwa dzięki współfinansowaniu ze środków Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030, dlatego osobne podziękowania kierujemy także do Narodowego Instytutu Wolności.
E-book o projekcie „poMOC- program rówieśniczego wsparcia i działania” – pdf
Ahoj! W ramach kampanii poMOC powstały takie bardzo poręczne, przydatne i poMOCne płócienne torby. Są dla Was! Możecie się po nie do nas zgłaszać (Centrum Aktywności Obywatelskiej w Dąbrowie Górniczej). Rozdajemy je także przy okazji rożnych wydarzeń, w których akurat bierzemy udział. Dostępne do wyczerpania zapasów;)
Projekt „poMOC -program rówieśniczego wsparcia i działania” realizowano dzięki współfinansowaniu ze środków Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
Szczególne podziękowania za zaangażowanie i pomysły dla Ani, Magdy, Marty, Martyny, Zuzi, Wiktora, Zuzi, Hani, Magdy i Agaty.
„Większość dzieci to niesamowicie krytycznie myślący ludzie, do momentu, gdy je uciszymy” (B.Hooks)
Bądź cicho! Cisza! Dzieci i ryby głosu nie mają! Nie, bo nie! Zrobimy tak, bo ja tak chcę! Nie pyskuj! Teraz ja mówię! Dorośli często używają takich powiedzeń. Wydaje się, że te słowa to częsty sposób na odpowiedź, gdy brakuje argumentów, cierpliwości albo czasu na wyjaśnienia.
Dzieci, nastolatki, młodzi ludzie chcą być widziani i słyszani. Odbierając im głos, dorośli dają im do zrozumienia, że ich opinie/zdanie na dany temat nie są ważne i nie mają wartości. Że ich uczucia, potrzeby, emocje, wartości nie mają znaczenia. Młodzi ludzie uczą się szacunku do siebie samego i innych na podstawie tego jak szanują ich rodzice ale i inni dorośli (na przykład w szkole).
Nie daj się uCISZAć to kampania zwracająca uwagę na to, że każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania a kreowanie, budowanie własnego światopoglądu przez dzieci i młodzież nie powinno i nie może być dla dorosłych problemem. Nawet i zwłaszcza wtedy, kiedy nastolatki/nastolatkowie mówią o rzeczach trudnych lub dla dorosłych niewygodnych, kiedy krytykują albo kiedy prezentują odmienne zdanie/opinie, lub kiedy dopominają się poszanowania ich praw i wolności.
Jaka jest podstawa prawna dla wolności słowa oraz swobody wyrażania opinii?
Art. 54 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej 1. Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji.
Art. 12 Konwencji o Prawach Dziecka 1. Państwa-Strony zapewniają dziecku, które jest zdolne do kształtowania swych własnych poglądów, prawo do swobodnego wyrażania własnych poglądów we wszystkich sprawach dotyczących dziecka, przyjmując je z należytą wagą, stosownie do wieku oraz dojrzałość dziecka.
Art. 11 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej 1. Każdy ma prawo do wolności wypowiedzi. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe.
Art. 10 Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności `1. Każdy ma prawo do wolności wypowiedzi. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe. Niniejszy przepis nie wyklucza prawa Państw do poddania procedurze zezwoleń przedsiębiorstw radiowych, telewizyjnych lub kinematograficznych.
Nie ważne że jesteśmy niepełnoletni, w relacjach wychowawczych i edukacyjnych, powinniśmy być traktowani jako równorzędny dorosłemu partner dialogu. Jesteś kompetentnymi osobami posiadającymi wrodzone prawo, godność i zdolność do wyrażania własnego zdania i uczestniczenia w podejmowaniu decyzji, dotyczących Naszego życia.
Mówiąc o wolności słowa nie można jednak zapominać, że nie jest ona jednoznaczna z przyzwoleniem na zachowania godzące w zasady współżycia społecznego i podstawową kulturę. Wolnością słowa nie można usprawiedliwiać dyskryminacji, hejtu, mowy nienawiści Obrażanie innych to zaprzeczenie wolności słowa i zawsze wymaga zdecydowanej i stanowczej reakcji.
Dialogowanie z młodzieżą i z dziećmi, oparte na równości uczestniczących w nim podmiotów, jest ważną kompetencją dorosłych (rodziców/nauczycieli/nauczycielek).
A jakie Ty, czytający to dorosły, nadajesz znaczenie prawu dzieci i młodzieży do wyrażania własnego zdania?
Kampania jest realizowana w ramach projektu „poMOC -program rówieśniczego wsparcia i działania” współfinansowanego ze środków Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
Szczególne podziękowania za zaangażowanie i pomysły dla Ani, Magdy, Marty, Martyny, Zuzi, Wiktora, Zuzi, Hani, Magdy i Agaty.
Słowa poMOCne – to kampania życzliwości promująca pozytywne myślenie, uważność na siebie i na drugiego, której celem jest dodawanie MOCy poprzez proste i dobre komunikaty. Wysyłamy w świat poMOCne słowa, które mamy nadzieję będą pomagać odnajdywać wewnętrzną siłę, by łatwiej konfrontować się z problemami dnia codziennego.
Niech będą dla motywacją, pozwolą uwierzyć w siebie, wywołują uśmiech, poprawiają samopoczucie.
Oto poMOCne słowa dla każdego. Możesz je wydrukować i podarować komuś bliskiemu lub sobie…
P.S. Zwłaszcza jeśli to, co Cię otacza, nie do końca jest w porządku a sprawy nie zawsze idą po Twojej myśli, trzymamy za Ciebie kciuki!
Kampania jest realizowana w ramach projektu „poMOC -program rówieśniczego wsparcia i działania” współfinansowanego ze środków Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
Szczególne podziękowania za zaangażowanie i pomysły dla Ani, Magdy, Marty, Martyny, Zuzi, Wiktora, Zuzi, Hani, Magdy i Agaty.
Już jest! Czytajcie! Udostępniajcie! Nagłaśniajcie!
Kampania społeczna to kampania mająca na celu rozwiązanie i nagłośnienie jakiegoś problemu społecznego. Tematy, o których tu przeczytacie to tematy ważne dla młodych osób uczestników projektu „poMOC – program rówieśniczego wsparcia i działania”.
W atmosferze dobrych relacji i współpracy, uczyliśmy się, jak pracować z informacją, poszerzaliśmy kompetencje informatyczne i graficzne. Przygotowaliśmy wieloformatowe plakaty, torby, pocztówki i grafiki. Utworzyliśmy też osobną zakładkę na naszej stronie internetowej dedykowaną kampanii.
Celem jest zwiększenie wiedzy i zwrócenie uwagi na pewne ważne dla Młodych Ludzi problemy.
Opracowane materiały kampanijne wyświetlane są na pięciu miejskich citylight’ach w Dąbrowie Górniczej.
Oto o czym wrażliwi, mądrzy i refleksyjni Młodzi Ludzie chcą powiedzieć światu?
Poznajcie główne hasła i szczegóły kampanii poMOC:
Szczególne podziękowania za zaangażowanie i pomysły dla Ani, Magdy, Marty, Martyny, Zuzi, Wiktora, Zuzi, Hani, Magdy i Agaty.
Młodzi mają głos!
Kampania jest realizowana w ramach projektu „poMOC -program rówieśniczego wsparcia i działania” współfinansowanego ze środków Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
Nie jesteś SAM/A – kampania zwracająca uwagę na problem poczucia osamotnienia i depresji wśród nastolatek/nastolatków.
Statystyki obrazujące skale problemu są od lat alarmujące. Liczba dzieci i młodzieży leczonych z powodu depresji w ciągu ostatnich pięciu lat podwoiła się. Są jeszcze inne dane, Komendy Głównej Policji, które mówią o ponad 70-procentowym wzroście liczby prób samobójczych i samobójstw w 2021 roku, względem poprzedniego roku.
Nastoletnia depresja jest niebezpieczna chorobą, która wymaga odpowiedniego leczenia. Wyjątkowo niebezpieczną, bo często niewidoczną dla bliskich, myloną z buntem, złym zachowaniem…
„nie przesadzaj”, „to nic takiego”, „weź się w garść” „nie teraz”, „jestem zajęta/y.” – to zdania, które w ustach dorosłego (rodzica) ugruntowują w dzieciach poczucie osamotnienia i braku zrozumienia (w tym także przez osoby najbliższe).
Objawy depresji różnią się bardzo u poszczególnych nastolatków.
Co na pewno powinno zwrócić uwagę?
– chwiejność nastroju, drażliwość – zmiana w zachowaniu -obniżony nastrój, brak aktywności, -wycofanie z relacji z rówieśnikami/rodziną – zmiana apetytu, zaburzenia snu -krytycyzm wobec siebie -autoagresja, używki, samookaleczania, zainteresowanie tematyką śmierci i samobójstw.
Naszym hasłem „Nie jesteś SAM/A” chcemy pokazać młodym osobom w kryzysie, że są widziani i słyszani i mogą prosić o wsparcie, że wyjście z kryzysu jest możliwe.
Poniżej zamieszczamy materiały kampanijne (zachęcamy do pobierania, drukowania i udostępniania) oraz informacje o tym gdzie szukać pomocy i wsparcia.
Kampania jest realizowana w ramach projektu „poMOC -program rówieśniczego wsparcia i działania” współfinansowanego ze środków Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
Szczególne podziękowania za zaangażowanie i pomysły dla Ani, Magdy, Marty, Martyny, Zuzi, Wiktora, Zuzi, Hani, Magdy i Agaty.
Kampania poMOC realizowana przez Stowarzyszenie dO!PAmina Lab w ramach projektu „poMOC – program rówieśniczego wsparcia i działania” współfinansowanego ze środków narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
Wsparcie, poMOC, DOBROstan, poMOCne słowa, dobre słowa, uważność na siebie i drugiego, wrażliwość, ważne sprawy, wdzięczność, prawda, autentyczność, życzliwość, jakość..
Dziękujemy za ten wspólny czas i zaufanie, rozmowy..
Dobrze, że jesteś! Nie jesteś sam/a!
Wydarzenie „Teraz My!” i dzień DOBRA! dobry DZIEŃ (w trosce i na rzecz dobrostanu psychicznego dzieci i młodzieży) zostało zrealizowane w ramach projektu „poMOC -program rówieśniczego wsparcia i działania” współfinansowanego ze środków Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
Tydzień temu rozmawialiśmy o dzieciństwie i dorastaniu w dzisiejszych czasach, pasjach, entuzjazmie, wyzwaniach współczesności, kryzysach Internecie, edukacji, odwadze mówienia „nie wiem”, smutku, depresji, relacjach, różnicach, dorosłości, o tym co dzieli i co łączy, potrzebie bycia widzianym, słyszanym, rozumianym, sprawstwie, byciu sobą, szacunku, świecie, sensie życia..
Dobry czas, dobra debata, dobry (poruszający) film pt. „Poranki kiedy wracamy do domów”..
Dziękujemy wszystkim panelistkom i panelistom oraz uczestnikom i uczestniczkom za udział a Kolektyw Kuzyni i Zagłębie talentów za współorganizację.
Wydarzenie zrealizowane w ramach projektu „poMOC -program rówieśniczego wsparcia i działania” współfinansowanego ze środków Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich NOWEFIO na lata 2021-2030.
